Koca bir muamma yaşamak,
Geçenlerde “Burak Dalgül” demişti;
Kime göre,
Neye göre,
Kendi zaman kesitinin (zamanın ve anının) patronusun diye…
Evet,
Koca bir muamma yaşamak,
Şair üst tondan sesleniyordu;
“Nefes almak yaşamak değildir.”, “Kır zincirlerini; Hisset!”
“Gelecek anda şekilleniyor, Dokunnn…”
Algıla ve farklılık yarat,
Farkına var ve yaşa…
Evet,
Koca bir muamma yaşamak,
Şair yetinmiyor ekliyordu;
“Dışarıda bulabileceğin bir şey yok,
Unutmayın ki; bizim yarattığımız enerji Dünyanın GELECEĞİDİR.”
Şimdi mana daha bir net görünüyordu, görünmesine…
Evet,
Koca bir muamma yaşamak,
Şair hızını alamamıştı;
Öyle yalın, bir o kadar mahzun sesleniyordu;
“Eğer; hiçbir şey tesadüf değilse,
Makro ile mikro arasına sıkışmışsa an,
Büyük dediğimiz bir sere,
Her serede bir yaratılış saklı,
Oluş ve varoluş koca bir muamma ise;
Onunda patronu kendi sayılıyorsa…”
“Öyle ise HAMUR’A biçim verme zamanı!”
Evet,
Koca bir muamma yaşamak,
Şair son noktayı koyamayacağını biliyordu;
Ona sunulan yaşam öyle ise; bir “FİLM” senaryosu;
Eski bir yaşanmıştan olmalıydı,
Bir senaryo ki KESİN ve NET;
Değişkenlik manada anlam bulmalıydı;
Değiştiğinde de; MANA yücelmeliydi,
Olgunlaşıp HAZ ve HİSSE hizmet etmeliydi…
Evet,
Koca bir muamma yaşamak,
Deviniyor, değişiyor ve uzuyordu…
Peki,
Mana neye dönüşüyordu diye düşünürken;
HİÇLİK yetişiyordu imdada;
Susuyordu varoluş, hayat ve mana…
Ortaya çıkan ENERJİ;
Sınırsızlıktan yansıyordu…
Uzuyor, değişiyor, deviniyor, anlam buluyor ve manalaşıyordu;
SAF ve NÖTR dü,
Güççü var ile yok arası; algılayıp dokunabildiğinde ise
Koca bir HİÇLİĞE dönüşüyordu…
Mehmet AYDEMİR 10.03.2020 saat: 14:41 surların gölgesinde an ile baş başa…