Karaoğlan…
İstanbul’da güneş hep aynı doğar boğazın ötesinden,
Tarih 28 Mayıs 1925,
Güneş sanki tarih yazacakmışçasına haykırdı güne.
Ufukta beliren güneşle birlikte,
Beyaz bir güvercinde açtı gözlerini yaşama.
O güvercin ki mağrur ve sessiz,
Bir gün özgürlüğün simgesi olacak gibi haykırdı.
Ufukta…
Bir başına, anıt gibi Atasını temsil ediyordu.
Gözlerinde ufkun yorgun tebessümü gizli,
O ki sevgi ve sevdaları izlerdi,
Sislerin ardındaki kayıp dağların ardında,
Her an uğruna canını verecekmiş gibi.
O ki adaleti ve barışı anlatırdı dizelerinde,
Sanki şu kirli Dünya’yı yıkayacakmış gibi.
Yalnızları ve yitirilmiş hakları arar,
Haklının hakkı için yaşardı.
Ona tozlu raflar ve kitaplar eşlik ederdi,
O da hayat katardı onlara…
Erika markalı daktilosu yazar,
Bitlis ve Meclis sigaraların kokusu eşlik ederlerdi,
Onun şiir ve yazılarında yazdığı öfke ve sevincine.
Hayata dair tek dayanağı sevda ve sevgisiydi,
Her adam gibi adamın da… vardı elbette bir yol arkadaşı,
O son nefesinin vereceği ana kadar, beraber uçtu Rahşan güvercinle semada.
O mağrur gözlerinin ve o gözlerden yansıyan sevdanın adını,
1973 CHP seçim kampanyasında, “Karaoğlan nirede ha evlatlar” diyen anam koymadı mı adını?
Onun sevdasının halkı haykırmadı mı? “umudumuz Karaoğlan” diye!
O mağrur çınar değil miydi?
Soydaşları için bir gece ansızın,
Firkateynlere Kıbrıs’a çıkartma emrini veren.
Yavru vatanın halkı seslenmedi mi ona “Kıbrıs fatihi” diye!
Hekimlerin ve sevdiklerinin karşı durmalarına rağmen,
O mağrur çınar dik durmak adına,
Sevdasının adına,
Kendine olan saygısının yüceliğine ve hastalığına inat,
19 Mayıs 2006 da kara güne ve Yücel Özbilgi’nin anısına cenazeye gitmedi mi?
Ey mağrur güvercin uç semada,
Kanat çırp ve aç gözlerini,
Gör uğruna ardından ağlayan milyonları.
Uç güvercinim uç,
Kapat gözleri,
Sevdanı yaşatacak…
Sevdanı yaşayacak….
Uğruna canını verecek…
Mirasını ebediyete iletecek yeni güvercinler var bil ki.
Mehmet Aydemir 09.08.2008 saat: 03:40
