Karanlığı aralıyor ışık…
Hep bir uğraştır, süre gelip değişen
Değişenler değişti bir kere,
Hiçbir şey eskisi gibi değil artık…
Bulmacalar sağdan sola bitti,
Yukarıdan aşağı da son kelimede saklı, gizem
Cevabı aradığın kelime 5 harf,
Paris’in tarih kokan o sokakları, şimdi üşüyor
Orta da duran Eyfel kulesi, haykırıyor
Rönesans’tan kalan bir özgürlük, sürüyor
Taraf olmak belki; Notre Dame’ın kamburunun duygusuna eş koşmak
Renk turkuazdan griye dönüşüyor,
Eyfel kulesinin yılları aşmış, sanki ilk günkü kadar taze aşkların hatırası hala…
“Her güzel şeyin bir sonu var derler,”
Belki;
Belki de değil;
Dünün önemi; bugüne kadar
Yarın zaten henüz var olmadı
An ESSİZ neden mi?
Işık enerji oluyor; yarıyordu karanlığı
Yarmakta kalmıyor, yeni bir gerçeği sana sunuyordu
Olup olabilecekler gördüklerin…
An işte; gerçeğin tek portresi
Dokunabileceğin,
Duyabileceğin,
Düşleyebileceğin,
Koklayabileceğin ve görebileceğin…
İşte tam karşında;
Zamanın tüm duyguların gizemini sergiliyor,
Zıtlıkların hepsini içinde barındırıyor,
Dualite’nin ta kendi…
Öyle özenle dokunmuş ressam; sanki literatürleri resmetmiş
Zamanı durdurmuş,
Lakin gerçek zamanı aralamakta… O aşk göge uzanacakmış gibi haykırıyordu…
Mehmet Aydemir 30.03.2021 saat: 14:59 özlemi duyulan bir resim karesinin özlemi…