Henüz düşmemişken zaman akla…
Bulutlar sanki öfkeli,
Yarısı kızılı çalıyor,
Yarısı kapkara siyaha bürünmüş…
Güneş bir boşluk arıyor,
Aradan kafasını çıkaracak,
Umut diye doğacak günün tam ortasına…
İleride hafiften yağıyor,
Dağları zaten zapt etmiş,
Tepelere de uzludan inmek üzere sanki…
Peki ya bunlar olurken;
Beş duyum ile tatmaktayım hayatı,
Yaşam sanki ellerimin arasından çekilmekte…
Özgürlük haykırıyordu; “Unutma beni al yanına” diye,
Bir yandan ise hissiyat işte; “Dur nereye, bu acele niye”,
İçimdeki çocuk gözlerini açtı belli…
Zaman diyordu akıl,
Bilmediğinden olsa gerek,
Geçmiş ve gelecek diyordu…
Oysa hepsi,
Tümü dediğin,
Bir anda oluşuyordu kanlı ve canlı,
Düşmediğinden olsa gerek akla,
Var oluşun gölgesinde;
Serinlediğinden olsa gerek;
Oradan gülümsüyordu…
Mehmet Aydemir 18.02.2021 saat 20:23