Adını sen koy…
Evde daha zevkli oturmak,
Çay bahçesinde o essiz tadı ile çay.
Görmek için geleceği,
İçmek kahve…
Aklındaki karabulutları,
Kovmak için yürümek…
Bir yandan el ele dolaşan sevgililer,
Bir yanda kara kara düşünen insanlar,
Otelin lobilerinde barış şarkıları,
Taa uzaklarda top sesi ile dağılan yuvalar.
Ya neylesin dağın eteğindeki,
Yabani elma ağacı…
Yada kendi kendine oynayan,
Zaman zaman yaşamak için kaçan,
Beyaz tavşan neylesin…
Deniz öfkeli galiba,
Burnundan solurcasına kıyıya vuruşu,
Ve ona ayak uydurmak zorunda kalan,
Balıklar, gemiler ve limanlar neylesin…
Akşamın karanlığında,
Yüreğinde ve beyninde sorular,
Kendi kabuğuna sığmayan ben…
Ben… Gözlerinde sonsuzluk,
Ben… Bir ağaç kadar yalnız,
Deniz gibi öfkeli beklerim seni,
Ben… Beklerim tekrar doğuşumu !!! M. Aydemir 30.09.96 saat:19:43